Voorbij de eerste indruk

Hij kwam recht op me af in de Voorstraat in Dordrecht.
En eerlijk? Mijn hoofd ging meteen aan.

Zijn kleding was vaal. Zijn schoenen hadden betere tijden gekend. Hij had zware groeven in zijn voorhoofd. En zijn ogen… tja, die keken alsof hij al duizend keer was afgewezen.

“Mag ik je wat vragen?” vroeg hij.

Ik had alle tijd. En blijkbaar ook een gezicht van: ja hoor, kom maar. Dus ik knikte. “Natuurlijk”.

Hij vertelde dat hij dakloos was. Door een brand. Alles kwijt. Hij kon overnachten bij het Leger des Heils, voor €12,00 per nacht. Maar ja… dat geld moest hij eerst zien te verzamelen. En dat deed hij door boeken te verkopen.

Twee boeken had hij bij zich. Ik mocht kiezen.
“Wat kost een boek dan?” vroeg ik.
“€12,00,” zei hij.

Mijn wenkbrauwen gingen iets omhoog. Niet omdat ik het hem niet gunde. Maar omdat €12,00 voor een boek op straat… best een stevige prijs is. Dus ik zei:
“Dat vind ik best wel veel. Kan ik misschien iets anders voor je doen? Iets te eten of zo?”

Hij dacht even na.

“Weet je waar ik eigenlijk écht zin in heb?”
Zijn ogen begonnen zowaar te glinsteren.
“Een Turkse pizza.”

Dus wij gingen op pad.
Geen supermarkt te bekennen.
Maar pas na 10 minuten wandelen vonden we een shoarmatent.

Ik bestelde een Turkse pizza met kaas voor hem.
En terwijl hij daar zat te genieten alsof-ie net een sterrenmaaltijd aan het eten was, hadden we een mooi gesprek. Echt. Mens tot mens.

Hij vertelde over zijn leven. Zijn dromen. Zijn valkuilen. En ik… ik luisterde. Zonder oordeel. Zonder haast. En dankbaar dat hij was, hij bedankte mij wel 10 keer.

En weet je?
Dat gesprek bleef hangen. Dagenlang. Weken zelfs.
Niet omdat het spectaculair was. Maar omdat het echt was.

Dus wat ik leerde die dag?

Je kunt denken: “Zwerver, uitkijken geblazen.”
Je kunt aannames hebben.
Je kunt oordelen, zonder het te willen.

Maar als je even stopt met scannen en start met luisteren —
dan zie je geen ‘dakloze’ meer.
Dan zie je een mens. Met honger, verhalen, en soms gewoon zin in een Turkse pizza.

Van oordeel naar nieuwsgierigheid.

p.s durfde hem niet te vragen om een foto, dus maar een foto van een lekkere Turkse pizza 😉